Dit album is een interessante en succesvolle samenwerking tussen twee fenomenen op de contrabas, Christian McBride is een fenomeen op de bas in de hedendaagse jazzscene, Edgar Meyer is mij minder bekend, hij is een basspeler uit de bluegrass, newgrass, klassieke muziek en jazz. Deze op zich aparte samenwerking heeft tot een fantastisch resultaat geleid, je verwacht het niet op voorhand van een album met twee bassisten, maar het resultaat klinkt geweldig. Beide bassisten zijn behalve op de contrabas ook tweemaal te horen op piano.

Vijftien composities zijn er te horen, elf zijn geschreven door McBride en Meyer, de resterende vier zijn van Miles Davis, Rodgers & Hart, Henry Mancini en Bill Monroe. Het is een feest om deze twee basreuzen te horen samen spelen, het plezier spat er vanaf en het wederzijds respect is duidelijk te horen. In eerste instantie lijkt het minder interessant een album vol gespeeld door twee contra bassisten, maar het gaat hier om twee topmuzikanten en dat betaalt zich uit. Ik was ooit getuige van een concert op de binnenplaats van een kasteel in Frankrijk met drie bassisten, Slam Stewart, Major Holley en George Duvivier, maar er was ook een pianist Sir Roland Hanna, een van de grootste muziekfeesten die ik ooit heb meegemaakt, misschien mede mogelijk gemaakt door de glaasjes champagne die werden geserveerd.

Christian McBride is natuurlijk een grootheid in de hedendaagse jazzwereld, hij maakte meer dan 300 albums en is ook betrokken bij het Mack Avenue label. Edgar Meyer heeft ook een geweldige staat van dienst, hij won zeven Grammy Awards en maakte een album met Yo-Yo Ma met muziek van Bach, speelt Bluegrass met musici als Béla Fleck en Sam Bush. Hij maakte zeven solo albums en diverse met anderen.

De muziek is een lust voor het oor, “Bebop, of Course” van McBride en “Tennessee Blues van Bill Monroe zijn totaal verschillende muziekstukken natuurlijk maar behoren wel tot het beste op dit superieure album. Er zijn er nog veel meer zoals het serene “Solar” van Miles Davis of het vrolijk springerige “Philly Slop” van Christian. Het mooie van twee contrabassen is natuurlijk dat de ene arco (gestreken) kan spelen terwijl de ander dan pizzicato speelt, het zorgt voor een geweldig fraai geluid. Ik kan dan ook eenieder, jazz liefhebber of niet, dit fraaie album van harte aanbevelen.

Jan Van Leersum